kocaman bir havuzdu. etrafında oturuyordum. ve aklımda sen vardın. saçların, ellerin, kokun.
sıcaktı bunaltıcı olmayan bir derecede.
düşünüyordum. yarım kalan hiçbir şey yok. bana gece diye bir şarkı armağan etmiştin galiba. kimdi o grup. evet doğru. ben aylarca beklemeseydim eğer; bu acıyla yaşamayı öğrenmeye çalışmasaydım, defolur giderdin.
hergün biraz daha yakındı ona. o yakınlık bana karşı bir uzaklığı doğruyordu doğallıkla.
çocukluğun verdiği bir kırılganlık olarak gördüğün sessizliğim, gözyaşlarım.
son demlerim.
şimdi nerde bir bahar bulsam oraya doğru, arkama bile bakmadan.
bu ne dengesizlik.
çimenlerde çırılçıplak koşmalıydık sen gitmeden. ve ya denizde sevişmeliydik.
rengarenk, her telden çalan, sürekli teşhirci, can yakan bir sevgiydi üstüne ötrüp uykunda seni beklediğim.
şimdi yerdeki kan lekelerini temizliyorum. ve her adımın ona doğru. azıcık daha umutlandırıyor beni.
şimdi anlayamazsın bunu. aslında sen hiç sevmedin. çünkü.
senin mutlu olman gerek bana, bensiz, bunu görmem gerek. canımın yanması gerek. yanmam gerek. sönebilmem için; yakman gerek.
lütfen beni hemen uyandır.
ya da hep öyle bak yüzüme.
keşke herşeye en baştan başlasam.
tanrılarla konuşabilmek için kendimi kullandım.
oysa o tanrılar seni benden aldı.
ve şimdi derin bir uykudayım.
bırak gözlerine baktığımda azıcık daha aksın ağıtlarım.
bilmiyorsun zaten.
hem ben;
HAMİLEYİM.
