Zaman hızlı. Zaman hepimizden güçlü.
Nasıl çabuk dolaşımını tamamlıyordu kanım senin vücudunda. Şimdi nasıl arındırdın hücrelerini. Hep sana olan aşkıma benzer duyularla bakmanı isterdim bana. Bunun olmayacağını neden bu denli geç anladım.
Ben artık kimseyi aynı bilinçsizlikle, hoyratlıkla, tutkuyla ve vazgeçmişlikle herşeyden ;
Sevemem. Ellerim dudaklarımda birleşir ve susturulur. Gözlerim kapaklarına esir düşer ve kapanır, soluk almam kimselerin yanında. Varolmam uyandığım koyunlarda.
Sonuca bağlanan melodilerden muzdarip bakışların, sadece anı yakalayan bakışların, ağlarken gülen bakışların, konuşan ve bana küfreden bakışların, yerden yere fırlatan, göğü bana armağan eden, çırılçıplak bakan bakışların,
Aldığın en derin nefes olamadım, ‘durma’ demedin dokunurken.. sırtüstü bırakamadım kendimi benim duygularına. Diken diken olmadı tüylerin. Benim için çiçek tarlalarına da, koyu bataklıklara da çılgınlar gibi koşmadın. Dik durmaktan vazgeçemedin.. Boğazın bile ağrımadı ağlayamadığında.
Ben gayet tabi kendimi savunamam şimdi ya;
Beni hiç seni sevdiğim gibi sevmedin
Ben bir tek ona yanarım be küçüğüm..
